Dit keer een blog met het verhaal van een ander gezin waarin autisme speelt. (Ook jouw verhaal delen? Mail me: maaike@opautismeavontuur.nl)
Mijn naam is Meta en ook mijn gezin is op het Autisme Avontuur gegaan.
Ons zoontje (enig kind) was een rustige, bedachtzame peuter. Als moeder heb ik nooit ogen op steeltjes of in mijn achterhoofd ontwikkeld, want mijn kind liep niet in zeven sloten tegelijk: sterker nog hij kwam niet dichter dan een halve meter van de waterkant. Peuterpubertijd? Niets van gemerkt! Ik werd zo’n moeder van; doe maar, ga maar.
De moeilijkheden begonnen toen ons zoontje naar de basisschool ging. Al het vertrouwde van thuis weg, te veel prikkels, te veel onvoorspelbare gebeurtenissen. Dat uitte zich bij hem in schreeuwend en schoppend naar school brengen. Thuis zonderde hij zich meer af en hij ontwikkelde eetproblemen. Wanneer voedselgroepen elkaar raakten wilde/kon hij het niet meer eten. Dat is mijn gevoelige snaar, ik kan niet goed tegen mensen die niets lusten en niets willen uitproberen en dat is precies wat er gebeurde. We hebben alle methoden onder de zon geprobeerd, niets leek te helpen. We hebben ervoor gekozen om toch heel streng te zijn en voor de methode te kiezen dat hij in ieder geval een hap moest eten en regelmatig dezelfde gerechten de revue te laten passeren. Heel langzaam werd het beter.
Op school ging het langzaam maar zeker beter en hij kreeg wat vriendjes. Ik ben ervan overtuigd dat het Montessori onderwijs goed voor hem is geweest omdat het hem de ruimte gaf om, met begeleiding, zijn eigen pad te bewandelen.
Toen ons zoontje vijf en een half was hebben wij als familie een zwaar jaar doorgemaakt en dat werkte als een katalysator op de gedragsproblemen van ons kind. Hij at bijna niets meer, op school werd hij heel boos wanneer hij de grapjes van andere kinderen uit zijn klas niet begreep. Je kent het wel; Poep in je hoofd! Hahaha, alle vijfjarigen vinden dat dolkomisch, behalve een autistisch kind dat denkt: dat kan helemaal niet! Het werd zelfs zo erg dat hij zijn beste vriend aanvloog omdat hij hagel sneeuw noemde. Daarop stelde zijn juf voor met hem naar de speltherapeut op school op school te gaan en dat vonden wij een goed idee.
De speltherapeute stelde na drie sessies vast dat onze zoon het Syndroom van Asperger had en naar speciaal onderwijs moest. Je schrikt enorm als je dat hoort, maar we hebben ons eerst verdiept in de materie voor we ons kind van een school gingen halen waar hij gewend was.
Bij het lezen over Asperger herkenden wij ons zoontje niet, maar wel mijn schoonvader! We herkenden wel wat symptomen en dus besloten we hulp te zoeken. Ons zoontje is ruim een jaar in behandeling geweest bij een psychotherapeute, wat hem en ons veel geholpen heeft. Voor mij was een lichtend voorbeeld daarvan toen hij zijn zwemdiploma A had gehaald en de zweminstructeur alle kinderen vroeg om voor de foto het diploma onder de kin te houden.
Voel je hem aankomen?
Op de foto is ons kind de enige die met het diploma onder zijn kin geklemd in de camera probeert te kijken! Voorheen zou ik gedacht hebben: doe nou net als iedereen! Maar nu dacht ik: ja, dat is precies wat er gevraagd is! En ik moest erom grinniken. Dat inzicht geeft enorm veel lucht en maakt het voor iedereen veel makkelijker.
Het geeft ook inzicht in wat je je kind kunt aanleren of niet. Wij zijn heel lang bezig geweest met eerst aanleren dat niet altijd alles gaat zoals je het plant, naar bijna niets gaat zoals je het plant.
Op de middelbare school was het vriendschap maken en vrienden houden problematisch. Wij zijn altijd open geweest naar onze zoon toe dat hij autistische kenmerken heeft (net niet genoeg voor de diagnose ASS toen nog PDD-NOS) en dat zijn belevingswereld daardoor anders is dan de meeste mensen om hem heen. In een gesprek over vrienden maken op school vertelde hij mij dat veel jongeren aan wie hij vertelde dat hij autistisch is hem daarna begonnen te ontwijken. Het brak zijn hart maar ook het mijne. Door de jaren heen hebben we ons regelmatig afgevraagd of we nog weer psychotherapeutische hulp moesten inschakelen. Keer op keer weer een moeilijk punt, want de problematiek staat nooit op zich, er zijn altijd onderliggende gebeurtenissen: hij moet al steeds naar de orthodontist voor zijn beugel, hij moet prikjes halen voor zijn immunotherapie, het gaat niet goed op school, een vriendinnetje heeft het uitgemaakt, hij wil zelf niet naar therapie. We zullen nooit weten of het hem geholpen zou hebben om zijn sociale vaardigheden beter te ontwikkelen, maar je maakt de afweging telkens op dat moment.
Onze zoon is nu 20 en wil nog steeds alle details van een afspraak of gebeurtenis in kaart gebracht en op een rijtje hebben. Hij studeert in deze Covid-tijd thuis en heeft daar met de noodzaak voor virtuele vriendschappen aanzienlijk minder moeite dan zijn leeftijdsgenoten…
Bedankt, Meta, voor het delen van jullie verhaal!
Ook jullie Autisme Avontuur delen op deze plek? Mail me op: maaike@opautismeavontuur.nl